Danny Winters

Had je mij tot een paar jaar geleden gezegd dat ik inmiddels kinderboekenschrijver zou zijn, had ik je vierkant uitgelachen. Wilde ik vroeger al schrijver worden? Nee, zeker niet. Uit gekkigheid heb ik wel eens geroepen dat ik  een boek wilde schrijven, maar heel serieus was dat niet. Allerlei andere ‘bucket list’ dingen nam ik veel serieuzer en daar kwam veel meer adrenaline bij kijken.

Bungeejumpen, parachutespringen, paragliden, grote motorreizen en verre reizen, dit waren voornamelijk de dingen waar ik voor ging. In mijn ogen paste schrijven daar niet echt bij.

Maar ergens vond een verandering plaats. En niet zomaar één. Ik werd papa. En ergens op de negen maanden durende weg naar de geboorte van mijn dochter Pien begon er iets te borrelen. Ik wilde voor haar iets blijvends maken. Maar wat? Schilderen, boetseren, hout bewerken of überhaupt iets met de handen maken, daar ligt mijn talent niet. En zo begon er iets te knagen. Misschien is dit dan wel het moment om toch een boek te gaan schrijven…

Verhalen verzinnen dat ging mij altijd al wel goed af. Een stukje of liedje voor een bruiloft, een speech, een stukje bij een begrafenis, griezelverhalen voor het groep 8-kamp en ga zo maar door. Al die verhalen en stukjes schudde ik vaak vrij gemakkelijk uit de mouwen. Zelfs op de middelbare school en de studies erna ging het schrijven van allerlei verslagen met een groots gemak. Gedachten in woorden op papier zetten, dat is toch stiekem altijd al als vanzelf gegaan.

En zo begon het plan om een boek te schrijven steeds meer vorm te krijgen. Dat het een kinderboek moest worden, was ook al snel duidelijk. Met mijn baan in het basisonderwijs leek het mij geweldig om een boek te schrijven dat de kinderen in de klas ook konden lezen. En tegelijkertijd was het natuurlijk ook een goed proefpubliek. Net voor de geboorte van Pien deelde ik mijn idee met mijn partner. Ik werd nog net niet uitgelachen en met ongeloof aangekeken.

Want ja, gekke ideeën en weer wilde plannen zijn mij zeker niet vreemd. En ergens aan beginnen vol goede moed en het dan toch maar niet afmaken, dat kan ik ook. Maar eigenwijs als ik was, ging ik aan de slag. Nieuwe laptop aangeschaft, een programma gezocht waarin ik makkelijker kon schrijven en in mijn hoofd het ontwerp van een verhaal. Een boek schrijven klinkt leuk, maar het begint toch echt met een verhaal.

Zoals ik eerder al schreef, kwam dat verhaal toch vrij vanzelf tot stand. Tijdens een les in groep 6, de groep waar ik destijds leerkracht van was, ging het over flora en fauna. En we hadden het erover hoe grappig het zou zijn als je met dieren kon praten. Wat we dan aan onze huisdieren zouden vragen en dat soort dingen. Et voilà… De kern van het verhaal stond. Ik wilde een verhaal maken over een kind dat met dieren kon praten. Niet veel later wist ik dat dit een meisje moest zijn. Een naam was minder makkelijk gevonden, want als je voor de klas staat, komen door de jaren heen veel namen voorbij, maar die wilde ik juist niet gebruiken. Een Steffi heb ik tot op heden nog niet in de klas gehad en ik vond het een passende en mooie naam. En zo was Steffi, de faunaat, in mijn fantasiewereld geboren. Een meisje dat met dieren kan praten en bepaalde dierlijke eigenschappen over kan nemen.

Tegelijkertijd werd mijn dochter Pien geboren. De momenten dat ik haar in slaap wiegde, althans probeerde te wiegen, en met haar op schoot zat, waren de momenten dat het verhaal in mijn hoofd verder vorm kreeg. Haar tegenspeler moest iemand worden die juist de plantenwereld overheerste, een boze bosmagiër. Dit werd Silas, wiens naam overigens ‘heerser van het woud’ betekent. Dit was een toevalligheid, maar sindsdien probeer ik namen met een betekenis te zoeken. Leuk feitje: bijna alle dieren hebben een naam die verwijst naar de wetenschappelijke naam van deze dieren.

Na het schrijven van enkele hoofdstukken wist ik nog altijd niet zeker of ik dit wel helemaal door ging zetten. Twijfelachtig heb ik het eerste hoofdstuk aan mijn klas voorgelezen, zonder te vertellen dat ik dit geschreven had. En precies dit is, denk ik nu achteraf, het zetje in de rug geweest om dit avontuur te volbrengen. De reacties waren zo enthousiast en positief dat ik wel verder moest schrijven! Want de kinderen wilden weten hoe het af zou lopen.

Het schrijven van het verhaal vlotte snel en ook een illustrator was snel gevonden. Een van de bijzonderste momenten waren de eerste illustraties. Ideeën in mijn hoofd werden woorden op papier, gelezen door een ander en door haar weer verwerkt tot een tekening. En wat waren de tekeningen goed! Precies zoals ik het wilde. Dat is iets heel bizars en iets ontzettend moois. Maar dan, dan moet het boek ook uitgegeven worden.

Hier komt mijn stukje ongeduld ook weer naar voren. Zelf uitgeven, dat is niks voor mij, veel te veel uitzoekwerk en te veel onzekerheden. Traditionele wijze van uitgeven, waarin veel uitgevers een script afkeuren en je misschien eindeloos je script moet blijven inzenden, dat gaat mij niet snel genoeg af. Het liefst had ik het boek de dag ervoor al in handen. U2PI / JouwBoek.nl was voor mij precies de uitkomst die ik zocht. Het zeker weten uitgeven van je boek, maar dan niet al het uitzoekwerk zelf. Perfect!

En dat was het ook. De samenwerking verloopt zakelijk en toch prettig, soepel en snel (en ook nu nog altijd!). En niet veel later was de digitale proefdruk binnen. Her en der aanpassen en zo kwamen we stukje voor stukje dichter bij de boekpresentatie. Die mocht ik bij een lokale kinderboekenwinkel houden, waanzinnig gaaf! Tot dat moment had ik het boek zelf nog niet in handen gehad. Een magisch moment, het vasthouden van je eerste eigen boek, onvergetelijk! En dat vervolgens de winkel ook nog eens tot tweemaal toe bomvol stond met vrienden, familie en kinderen uit de klas maakte de dag helemaal af.

De eerste reacties waren geweldig en dit smaakte naar meer! En ook voor mij was het verhaal van Steffi nog niet afgerond. Een vervolg werd langzaam maar zeker weer zichtbaar in mijn gedachten. Niet een vervolg van één boek, maar een serie van nog vier boeken! Iets meer dan een jaar na het eerste boek is mijn tweede kinderboek verschenen.

Het tweede boek is een boek waar ik eigenlijk nog trotser op ben. Want ditmaal wist ik waar ik aan begon en dat het ook daadwerkelijk in de winkels zou komen te liggen. Het schrijven van het boek is met een professionelere gedachte gegaan, waardoor het een veel sterker verhaal is dan het eerste boek. En dat is gelijk ook weer iets moois. Aan de kinderen in de klas geef ik mee dat ze moeten oefenen en dat je van oefenen beter wordt. Hoe vaker je iets doet, hoe beter je erin wordt. Hierin zijn mijn eigen boeken een prachtig voorbeeld, je ziet de groei als schrijver duidelijk erin terug.

Inmiddels is het script voor het derde verhaal van Steffi alweer klaar en ben ik aan het herschrijven. Binnen nu en een aantal maanden, zal het derde boek van Steffi ook weer gepresenteerd worden en mag ik weer van zo’n prachtig moment genieten. Wennen zal het nooit.

Daarnaast is er ook een andere kant gaan lopen. Ik word gevraagd voor scholenbezoeken om te praten over het schrijven en over de boeken. Daar waar er zo nu en dan een schrijver bij mij in de klas kwam, ben ik nu die schrijver die op de scholen rond mag gaan. De bibliotheek vraagt mij om workshops te geven en er komen nog kinderen op af ook! Hoe gaaf is dat, samen met kinderen weer nieuwe verhalen bedenken. Mijn passie voor het lesgeven en het schrijven komen daarin volledig samen.

De conclusie die ik tot nu toe kan maken is dus als volgt: Het idee om voor mijn dochter iets blijvends te maken, een boek, is helemaal uit de hand gelopen! Het idee was om slechts één boekje voor haar te maken. Maar nu liggen de boeken in de boekhandels en zijn ze online te koop. Ik mag anderen vertellen over het schrijven en nieuwe verhalen bedenken met kinderen. Maar het leukste is nog dat ik verhalen mag verzinnen, iets wat ik toch altijd al wel graag gedaan heb! Wat ben ik blij dat ik de stap gezet heb om te gaan schrijven.